Vandaag, woensdag 12 december 2018, is Rodaan Al Galidi in Herberg de Pol. Ik heb H uitgenodigd mee te gaan en ze zei ja
Rodaan Al Galidi vluchtte uit zijn geboorteland Irak en kwam uiteindelijk na jaren rondzwerven in Zuid-Oost Azië in 1998, in Nederland terecht. Zijn oeuvre bevat een aantal poëzie- en columnbundels en zijn roman Hoe ik talent voor het leven kreeg uit 2016.
Al Galidi putte voor deze roman uit eigen ervaring, want hij wachtte negen jaar lang op een verblijfsvergunning, terwijl hij al die jaren aan de weg timmerde als auteur.
In 2011 ontving hij de Literatuurprijs van de Europese Unie voor zijn roman De autist en de postduif: een boek over Geert, een autistische man die via de duiven van de vorige bewoners van zijn huis in contact komt met de buitenwereld.
Zowel in 2007 als in 2017 waren dichtbundels van zijn hand genomineerd voor de VSB Poëzieprijs, in 2007 De herfst van Zorro,
in 2017 Koelkastlicht.
De presentatie is in handen van Theo Hakkert.
André Manuel verzorgt de muzikale omlijsting.
We zitten op de eerste rij, dichtbij je
Rodaan Al Galidi vluchtte uit zijn geboorteland Irak en kwam uiteindelijk na jaren rondzwerven in Zuid-Oost Azië in 1998, in Nederland terecht. Zijn oeuvre bevat een aantal poëzie- en columnbundels en zijn roman Hoe ik talent voor het leven kreeg uit 2016.
Al Galidi putte voor deze roman uit eigen ervaring, want hij wachtte negen jaar lang op een verblijfsvergunning, terwijl hij al die jaren aan de weg timmerde als auteur.
In 2011 ontving hij de Literatuurprijs van de Europese Unie voor zijn roman De autist en de postduif: een boek over Geert, een autistische man die via de duiven van de vorige bewoners van zijn huis in contact komt met de buitenwereld.
Zowel in 2007 als in 2017 waren dichtbundels van zijn hand genomineerd voor de VSB Poëzieprijs, in 2007 De herfst van Zorro,
in 2017 Koelkastlicht.
De presentatie is in handen van Theo Hakkert.
André Manuel verzorgt de muzikale omlijsting.
We zitten op de eerste rij, dichtbij je
en ik hang aan je lippen, wat een stem, wat een rust, wat een authentiek zijn.
Na afloop is er ruimte je nieuwste bundel, Neem de titel serieus en eerder werk, te kopen en door jou te laten signeren.
H en ik doen hier natuurlijk aan mee. Staande in de line up (sorry voor het Engels, maar deze versie van het woord rij heeft, vanwege de opwaartse beweging, een positievere uitwerking op mijn lichaam, op mijn geest ook, daar staande) laat ik de
bladzijden voorbij bewegen, met een duim, zoals bij een halve riffle shuffle en steek er, op het gevoel, een wijsvinger tussen,
om zo, de gedichten zelf te laten meebepalen welke het wordt, vanavond, het gedicht dat jou en mij verbindt.
Als ik, uiteindelijk, aan de beurt ben, antwoord ik, op jouw vraag aan wie het op te dragen, 'Zou je het aan jou willen opdragen?'
'En zou je dat bij dit (ik geef je de bladzijde aan) gedicht willen doen?' Zoiets
Je kijkt me geïnteresseerd aan, of wens ik dat te zien? en begint het gedicht, daar ter plekke, aan mij voor te dragen, wow,
jouw stem neemt mij mee, naar mij nog onbekende oorden, waar jij mij, via jouw uitgesproken woorden, brengt.
En dan, ineens, vertel je, dat er een tijd geweest is waarin je hoopte, dat er één man en één vrouw zouden zijn, die
de oplossing in zich droegen en signeer je het gedicht:
pas thuis dringt de diepgang, van het door ons gebouwde, langzaam tot mij door
MO(NU)MENT
Erica Rekers, 12 december 2018