Vandaag, zaterdag 17 november 2018 en de dag van:
het aankomen van Sinterklaas en zijn zwarte pieten, waar nog steeds over te doen is, gezien de racistische uitstraling daarvan,
https://www.destentor.nl/zwolle/dubbel-gevoel-bij-burgemeester-zwolle-over-intocht~a3f29933 (zie video van actievoerders) en ik denk, doen we pieten toch gewoon in alle huidskleuren van de wereldbevolking, klaar is Kees euh piet?
Het is ook de dag van de zwarte kat, om ook deze kat uit haar/z'n verdomhoekje te halen..... ik heb er zo één, Puck geheten en maak even wat foto's van haar:
https://www.destentor.nl/zwolle/dubbel-gevoel-bij-burgemeester-zwolle-over-intocht~a3f29933 (zie video van actievoerders) en ik denk, doen we pieten toch gewoon in alle huidskleuren van de wereldbevolking, klaar is Kees euh piet?
Het is ook de dag van de zwarte kat, om ook deze kat uit haar/z'n verdomhoekje te halen..... ik heb er zo één, Puck geheten en maak even wat foto's van haar:
En, zoals dat vaker bij leven gaat, rol ik vervolgens van het één in het ander, want vind, via Google, dat er vanavond een toneelstuk gespeeld wordt, dat gaat over niemand minder dan Martin (die eigenlijk Michael heette, hoezo veranderde hij zijn naam van Michael een Engelse naam voor jongens, met de betekenis 'Wie is als God?', in Martin? een Franse naam voor jongens, met de betekenis 'van Mars, strijd'?) Luther King, in Enschede.
Hmn?!, toneel, een kunstvorm op wiens vlak ik me, ik denk even na, zelden of zelfs nog niet?, begeven heb.
Blijkbaar is vandaag de dag, Enschede de plaats en The mountaintop, het toneelstuk hiervoor..... en ik ben me nog verre van bewust van de donkere (lees zwarte) nacht van mijn ziel, die hiermee gepaard zal gaan
Onderweg naar Enschede, naar de plek waar ik dineren mag/ga, die zich na het toneelstuk presenteerde, pik ik, op een rotonde, geluk op:
onder dit kunstwerk, deze vier klavertjes vier met vlinders, staat de tekst: kansen creëren samen werken, die pik ik, blijkbaar, ook even mee en bij de heerlijcke gelegenheid, waar ik dineren mag en onderwijl van een paar uur sauna geniet, zijn er ook nog een paar tekenen die ik en passant meeneem, te weten:
oolaboo
en ik krijg ze, zo blijkt later, allemaal vanavond te leven, want, al in de garage vind ik:
het hart en bedenk me, nu pas, terwijl ik dit schrijf, dat ik em onuitgepakt heb gelaten?! En daarmee voor mij, een mysterie en voor de volgende vinder, mogelijk een weet, 'wat bevindt zich binnen in dit hart?'
Daarna blijkt, dat de routebeschrijving op de mobiel, me niet op het adres kan, of wil?, brengen van de kleine Willem, zoals de zaal van het Wilminktheater op locatie heet. Dit is een nieuwe en vreemde gewaarwording, ik loop heen en weer en steeds als ik denk er te zijn, loop ik, volgens de computer, alweer aan de andere kant ervan, uh?!, ik raak er een beetje van in de war.
De winkel, Tarboosh, die Arabische Baklava verkoopt en waar ik langsloop, is nog geopend op dit tijdstip en de man daar helpt mij vriendelijk, de computer weer in een stand te zetten, zodat ik em begrijp. Ik koop in dankbaarheid een doosje baklava.
Nog geen tel de winkel verlaten hebbend, is de routeplanner alweer aan het draaien?! Ik begin me nu af te vragen, zo merk ik, of het wel de bedoeling is dat ik naar dat toneelstuk ga?
Ik vraag, aan verscheidene mensen, om me heen, de weg, die het, net als ik, ook niet weten en herinner me dan, ineens, de gefotografeerde woorden, 'the world is like a mirror' en realiseer me dat ik in een spiegeling beland ben?
Ik weet het niet en zij spiegelen mij door het (dus) ook niet te weten? Hoe deze 'spell' te doorbreken?
In de tussen tijd tikt de tijd verder en op het moment dat ik de moed begin op te geven, rijdt er een taxi langs, aha, denk ik,
dat is het, natuurlijk, die chauffeur weet de weg, natuurlijk. Ik houd em aan, hij stopt voor me, maar kan het me niet duidelijk maken? Huh?!
En, ik kan niet instappen, zegt hij, want hij is onderweg naar een klant. Ik loop verder en loop tegen een tweede taxi aan, die op de oude markt geparkeerd staat en wel vrij is, ik stap voor in (zo besef ik me achteraf) en al snel blijkt ook deze chauffeur slechts mij te spiegelen en me niet verder te kunnen, te mogen, helpen, want hij rijdt me, zo blijkt later, zelfs naar de plek waar de theaterzaal is, maar, aangezien ik het niet weet en dus niet zie, rijdt hij gewoon door en brengt me uiteindelijk naar het Metropool? waar ik hoor dat Douwe Bob optreedt en de mensen, die daar de kaarten controleren, weten, je raad het al, ook niet waar ik naar toe mag.
Ik loop, inmiddels met mijn ziel onder de arm, in deze donkere nacht, het is 20:45 uur en de voorstelling is om 20:30 uur begonnen, terug naar de garage en deel, al wandelend, mijn verwarring, over hetgeen er plaatsvindt, met God, als ineens een meisje, een vrouw, met een fiets in de hand, me aanspreekt en zegt, dat ik de verkeerde kant oploop, als ik naar de kleine Wilmink wil, 'Je wilt toch naar de kleine Wilmink?' vraagt ze. Ze zegt ook dat ze dakloos is en vraagt om een euro, 'voor onderdak?' vraag ik. 'Nee', zegt ze, 'voor eten' en ik geef haar de baklava.
Zij keert de fiets en ik loop door, als ineens haar teleurstelling tot me doordringt, omdat ze niet kreeg wat ze vroeg, de euro?, of omdat ik de moed opgeef? Ik bedenk me derhalve, kijk om en loop terug, 'dus jij weet de weg?' 'Kun jij me er brengen?'. 'Ja', zegt ze. 'Mag ik achterop je fiets'? 'Nee', zegt ze, 'ik heb een lekke band'. Ze vertelt me de route, 'hier alsmaar rechtdoor en dan is het aan de rechterkant' en ik vertrouw haar, loop nogmaals de route, haar aanwijzing volgend en vind het theater opnieuw niet.
Dan ineens fietst ze achter me en zegt dat ik verkeerd loop en brengt me, lopend, met de fiets aan de hand, bij het theater en vraagt nogmaals om een euro, 'eigenlijk heb ik er 6 nodig', zegt ze en laat ik die in de portemonnee hebben. Ik geef ze aan haar, ze is blij verrast, fiets weg en ik, ik sta, bij het theater, voor een dichte deur.
Er hangt een A-4tje met een telefoonnummer, dat ik kan bellen, zo staat er. Gedaan, er volgt een gesproken bericht, edoch ik krijg niemand aan de lijn en de deur blijft gesloten. Vervolgens zie ik de bel hangen, ik bel aan, geen contact, wel zie ik,
bovenaan de trap, in een flits, in mijn ooghoek, een man, ik kijk hem op de rug, dus achterste voren, uit het toilet komen en
weg is ie. Ik druk nogmaals op de bel, weer geen contact en weer zie ik de dezelfde man, op dezelfde manier, op zijn rug en in die flits realiseer ik me pas wat ik kan doen en druk, voor de derde keer op de bel, de man komt weer met zijn rug naar me toe, uit de deur gelopen, net als de twee eerdere keren en ik klop, tegelijk, op de glazen deur.
Hij hoort het, draait zich om, ziet me, loopt de trap af, opent de deur en zegt dat de voorstelling al om 20:30 uur begonnen is
en ik deel hem, terwijl we samen de trap oplopen, want hij laat me binnen, mijn deel, mijn kant, van het verhaal.
Hij zegt dat hij van de technische dienst is en brengt me naar iemand van het theater en ze besluiten, samen met mij, de voorstelling duurt nog tot iets over 22 uur, zo verneem ik (later blijkt precies 22;11 uur) en het is inmiddels om en nabij 21:00 uur, dat ik de zaal binnen mag, op het lege balkon, waar niemand zit, omdat er een versperring staat, twee palen met een rode draad, met een bordje eraan, met de tekst: geen toegang. En laat ik nou vanmiddag, toen ik de kaart boekte, gedacht hebben, zo herinner ik me nu, aan een plekje op het balkon.
Eerst zit ik vooraan, in het midden, op het balkon, maar ik blijk de teksten van de man en vrouw, het stuk wordt door twee acteurs, een man en een vrouw gespeeld, daar niet goed te kunnen horen en besluit dan, gehoor gevend aan mijn gehoor,
naar de voorkant van het, voor mij rechter balkon, maar voor de spelers, kijkend vanaf beneden, linker balkon, te lopen en de rest van de voorstelling The mountaintop alsnog, daar gezeten, mee te krijgen.
Ik ben onder de indruk van de wending die het verhaal krijgt, want ik ben vlak voor die wending in de zaal gearriveerd.
(Ik laat de clou hier bewust onaangeroerd liggen, voor degene die nog naar de voorstelling zullen gaan)
Nou, nou, een mountaintop was het, voor mij ook, om hier uiteindelijk te kunnen/mogen komen en zijn
In haar fantasierijke vertelling ‘The Mountaintop’ voert de jonge zwarte schrijfster Katori Hall ons naar Memphis, Tennessee,
op de avond van 3 april 1968. Martin Luther King heeft net de speech van z’n leven gegeven. Hij trekt zich terug in zijn groezelige motelkamer. Buiten stormt het, binnen wacht een mysterieus kamermeisje. Wat begint als een onschuldige flirt, wordt een openhartige ontmoeting, waarin King geconfronteerd wordt met zijn successen en tekortkomingen, met zijn daden en zijn dromen. Een dag later wordt hij vermoord.
Dit bekroonde toneelstuk laat zien hoe we van gewone mensen heiligen maken en hoe heiligen gewone mensen blijken te zijn: breekbaar, kwetsbaar en benaderbaar. Hoe één stem de wereld wilde veranderen en hoe, door zijn vroegtijdige dood, het stokje noodgedwongen werd doorgegeven aan volgende generaties. Deze Broadway-hit is in het vijftigste sterfjaar van King voor het eerst in Nederland te zien.
Tekst: Katori Hall | Regie: Teunkie van der Sluijs | Spel: Dennis Rudge en Joy Wielkens
Lees hier en luister naar de speech van Martin Luther King: I've been on the mountaintop en
lees hier, hoe overleef je de donkere nacht van je ziel