Vandaag, zaterdag 19 januari 2019, maakt de flowkalender me attent op de Poeziepodcast van Daan Doesborgh
Ik begin met luisteren bij aflevering 2, Ingmar Heytze en hoor daar, vrij achteraan in de aflevering, aanbevolen worden, te oefenen met de klassieke versvormen en dan stopt de mobiel ineens met het afspelen van de aflevering ?! Hoezo net daar
Tja, deze kan ik op minstens manieren uitleggen:
- de (ineens aanwezige) stilte, nadat dit gezegd was, biedt ruimte in dit te oefenen te stappen
- de telefoon is het oneens met hetgeen gezegd is, heeft ineens genoeg gehoord en sluit zich, voor het afspelende programma, af
Bij de eerste uitleg ga ik iets doen
namelijk mezelf een opdracht geven een gedicht in een klassieke vorm te schrijven
Bij de tweede uitleg ? gebeurt er, behalve het wijzen naar de telefoon, als veroorzaker van de storing, verder niets
Dat brengt me tot het schrijven van deze (kan het anders) flowchart
Gebeurtenis
gewaar zijn (weten) ongewaar
bewust (voelen) onbewust (intuïtie)
het valt je toeval het is toeval
veroorzaak ik zelf (denken) overkomt me
ik ben leider / dader ervan (van de omgeving) ik ben slachtoffer
bewust onbewust
ik ben manipulator naïef (onnozel?)
bewust (denken) onbewust
oorzaak achterhalen ik ben slachtoffer
(oorsprong)
ik ben leider / dader ervan (van mezelf)
ontevreden tevreden
actief passief
je verandert er is
het anyway geen
voor verandering
de nodig (denk je)
ervaring nodig
leider slachtoffer
N zond me gisteren, nadat ik mijn tas op het aanrecht leeggegooid had, omdat iets onvindbaar leek en ik deze vond
Ik begin met luisteren bij aflevering 2, Ingmar Heytze en hoor daar, vrij achteraan in de aflevering, aanbevolen worden, te oefenen met de klassieke versvormen en dan stopt de mobiel ineens met het afspelen van de aflevering ?! Hoezo net daar
Tja, deze kan ik op minstens manieren uitleggen:
- de (ineens aanwezige) stilte, nadat dit gezegd was, biedt ruimte in dit te oefenen te stappen
- de telefoon is het oneens met hetgeen gezegd is, heeft ineens genoeg gehoord en sluit zich, voor het afspelende programma, af
Bij de eerste uitleg ga ik iets doen
namelijk mezelf een opdracht geven een gedicht in een klassieke vorm te schrijven
Bij de tweede uitleg ? gebeurt er, behalve het wijzen naar de telefoon, als veroorzaker van de storing, verder niets
Dat brengt me tot het schrijven van deze (kan het anders) flowchart
Gebeurtenis
gewaar zijn (weten) ongewaar
bewust (voelen) onbewust (intuïtie)
het valt je toeval het is toeval
veroorzaak ik zelf (denken) overkomt me
ik ben leider / dader ervan (van de omgeving) ik ben slachtoffer
bewust onbewust
ik ben manipulator naïef (onnozel?)
bewust (denken) onbewust
oorzaak achterhalen ik ben slachtoffer
(oorsprong)
ik ben leider / dader ervan (van mezelf)
ontevreden tevreden
actief passief
je verandert er is
het anyway geen
voor verandering
de nodig (denk je)
ervaring nodig
leider slachtoffer
N zond me gisteren, nadat ik mijn tas op het aanrecht leeggegooid had, omdat iets onvindbaar leek en ik deze vond
en daar naar handelde, oa deze
hmn ?! de boeken op het bureau zijn nog steeds
Het gedicht in een klassieke versvorm mag dus gaan over vrijheid
dan lees ik, ik mag vanavond naar DE WONDERE WERELD VAN DE TAAL van Wim Daniëls, in Raalte,
als ik kijk hoe de rest van de dag zich ingedeeld zou kunnen zien, op de site van museum museumdefundatie/vrijheid
Op 19 januari 2019 opent in Museum de Fundatie, in Zwolle, de tentoonstelling Vrijheid – de vijftig Nederlandse kernkunstwerken vanaf 1968. Het is een ambitieus en tegelijk nogal ongebruikelijk project: tijdens deze tentoonstelling laten we de vijftig ‘kernkunstwerken’ zien, de toonaangevende kunstwerken, die de afgelopen vijftig jaar, in Nederland, zijn gemaakt. Vrijheid is nadrukkelijk subjectief en wil zowel een uitnodiging tot discussie zijn, als een liefdesverklaring aan de Nederlandse kunst. Daarmee is Vrijheid een niet te missen expositie voor iedereen die eindelijk eens alle Nederlandse topkunstwerken van de afgelopen vijftig jaar bij elkaar wil zien.
Een liefdesverklaring aan de Nederlandse kunst
Vrijheid wordt samengesteld door de kunstcriticus en auteur Hans den Hartog Jager (1968). Al eerder maakte hij in Museum de Fundatie de tentoonstellingen Meer licht (2010), over het sublieme in de kunst van nu, Meer macht (2014), over de mogelijkheid of onmogelijkheid voor kunstenaars om maatschappelijke processen te beïnvloeden en Zie de mens (2016): een portrettengalerij die zowel een overzicht gaf van de maatschappelijke veranderingen als van de ontwikkeling in de kunst van de afgelopen honderd jaar.
Juist in deze fragmentarische tijden, waarin de betekenis van veel zaken die in Nederland decennialang vanzelfsprekend leken opnieuw worden bevraagd, willen we tonen wat de essentiële kracht van kunst is: nieuwe vergezichten openen, vastgeroeste normen, waarden en vormen ter discussie stellen, de tijdgeest weerspiegelen, en daarop vooruitlopen. Daarom hebben we gekozen voor ‘vrijheid’ als dragend thema. Dat woord heeft in Nederland de laatste jaren een curieuze, bijna populistische politieke lading gekregen. Vijftig jaar geleden stond ‘vrijheid’ nog voor de nieuwe, revolutionaire ontwikkelingen waarmee bestaande patronen werden doorbroken, nu is het woord vooral een symbool geworden voor het vasthouden aan ‘authentieke Nederlandse waarden’. Tegelijk is het óók eenvoudig vol te houden dat het streven naar vrijheid, onafhankelijkheid, uniciteit, al die jaren een kernwaarde van hedendaagse kunst is gebleven.
Door de nadrukkelijke, bijna klassieke keuze voor vijftig ‘cruciale’ werken hopen we de belangrijkste elementen die in de huidige discussies steeds terugkomen op scherp te zetten. Kunst zou ongegeneerd moeten durven laten zien wat ze kan bijdragen aan het denken, welke unieke rol ze in de samenleving kan vervullen. Of het nu gaat om het belang van een (artistieke) traditie, de manier waarop kunst een nationale identiteit vertegenwoordigt, de mate waarin ze veranderende sociale verhoudingen in de maatschappij weerspiegelt. Maar, en dat is zeker zo belangrijk, de tentoonstelling wil de toeschouwer er ook van doordringen wat een geweldige kunst er de afgelopen vijftig jaar in Nederland is gemaakt, variërend van Jan Dibbets’ Perspective Correction (1968) tot Ria van Eyks My Woven Diary (1976-’77) van René Daniëls’ Aux Déon (1985) tot Natasja Kensmils Zelfportret met kruis (1999) en van Guido van der Werve’s Nummer acht: Everything is going to be all right (2009) tot Melanie Bonajo’s Night Soil #1 (2016). Kunst in Nederland is al decennia levend, krachtig en vrij – en dat mag best eens groots worden getoond.
Door één keer zoveel ‘kernkunstwerken’ uit de afgelopen decennia bij elkaar te brengen willen we de actuele discussies over de rol van kunst in de maatschappij van nieuwe energie voorzien. Maar uiteindelijk hopen we vooral dat Vrijheid één grote viering wordt van de kracht van kunst: een tentoonstelling en een boek, om mensen te laten genieten, verdieping te bieden en aan te zetten tot denken, juist in deze wereld, in deze tijd.
Tegelijk met de tentoonstelling verschijnt een gelijknamig boek bij Uitgeverij Athenaeum-Polak & Van Gennep.
Welke klassieke versvorm is de bedoeling? Ik lees op wikipedia
Er bestaan vele klassieke versvormen die soms vrij strikt bepaalde klankregels (bijvoorbeeld metrum, rijmschema) en/of betekenisregels (bijvoorbeeld cesuur, pointe) voorschrijven. Voorbeelden daarvan zijn het epische vers in hexameters, het sonnet, het rondeel en de limerick. Daarnaast bestaan er ook vrijere versvormen die dichterlijke effecten bereiken met ritme, halfrijmen, binnenrijmen, enjambementen, nabootsing van de spreektaal (parlando) en wisselingen tussen stijlregisters. Sommige versvormen, zoals de limerick,
de clerihew of het ollekebolleke, worden bijna uitsluitend door plezierdichters gebruikt.
En terwijl ik zo aan het schrijven ben, ben ik me ineens jeuk gewaar ?! Ik kijk, naar de plek waar ik het voel,
in de rechter elleboog en zie
Een liefdesverklaring aan de Nederlandse kunst
Vrijheid wordt samengesteld door de kunstcriticus en auteur Hans den Hartog Jager (1968). Al eerder maakte hij in Museum de Fundatie de tentoonstellingen Meer licht (2010), over het sublieme in de kunst van nu, Meer macht (2014), over de mogelijkheid of onmogelijkheid voor kunstenaars om maatschappelijke processen te beïnvloeden en Zie de mens (2016): een portrettengalerij die zowel een overzicht gaf van de maatschappelijke veranderingen als van de ontwikkeling in de kunst van de afgelopen honderd jaar.
Juist in deze fragmentarische tijden, waarin de betekenis van veel zaken die in Nederland decennialang vanzelfsprekend leken opnieuw worden bevraagd, willen we tonen wat de essentiële kracht van kunst is: nieuwe vergezichten openen, vastgeroeste normen, waarden en vormen ter discussie stellen, de tijdgeest weerspiegelen, en daarop vooruitlopen. Daarom hebben we gekozen voor ‘vrijheid’ als dragend thema. Dat woord heeft in Nederland de laatste jaren een curieuze, bijna populistische politieke lading gekregen. Vijftig jaar geleden stond ‘vrijheid’ nog voor de nieuwe, revolutionaire ontwikkelingen waarmee bestaande patronen werden doorbroken, nu is het woord vooral een symbool geworden voor het vasthouden aan ‘authentieke Nederlandse waarden’. Tegelijk is het óók eenvoudig vol te houden dat het streven naar vrijheid, onafhankelijkheid, uniciteit, al die jaren een kernwaarde van hedendaagse kunst is gebleven.
Door de nadrukkelijke, bijna klassieke keuze voor vijftig ‘cruciale’ werken hopen we de belangrijkste elementen die in de huidige discussies steeds terugkomen op scherp te zetten. Kunst zou ongegeneerd moeten durven laten zien wat ze kan bijdragen aan het denken, welke unieke rol ze in de samenleving kan vervullen. Of het nu gaat om het belang van een (artistieke) traditie, de manier waarop kunst een nationale identiteit vertegenwoordigt, de mate waarin ze veranderende sociale verhoudingen in de maatschappij weerspiegelt. Maar, en dat is zeker zo belangrijk, de tentoonstelling wil de toeschouwer er ook van doordringen wat een geweldige kunst er de afgelopen vijftig jaar in Nederland is gemaakt, variërend van Jan Dibbets’ Perspective Correction (1968) tot Ria van Eyks My Woven Diary (1976-’77) van René Daniëls’ Aux Déon (1985) tot Natasja Kensmils Zelfportret met kruis (1999) en van Guido van der Werve’s Nummer acht: Everything is going to be all right (2009) tot Melanie Bonajo’s Night Soil #1 (2016). Kunst in Nederland is al decennia levend, krachtig en vrij – en dat mag best eens groots worden getoond.
Door één keer zoveel ‘kernkunstwerken’ uit de afgelopen decennia bij elkaar te brengen willen we de actuele discussies over de rol van kunst in de maatschappij van nieuwe energie voorzien. Maar uiteindelijk hopen we vooral dat Vrijheid één grote viering wordt van de kracht van kunst: een tentoonstelling en een boek, om mensen te laten genieten, verdieping te bieden en aan te zetten tot denken, juist in deze wereld, in deze tijd.
Tegelijk met de tentoonstelling verschijnt een gelijknamig boek bij Uitgeverij Athenaeum-Polak & Van Gennep.
Welke klassieke versvorm is de bedoeling? Ik lees op wikipedia
Er bestaan vele klassieke versvormen die soms vrij strikt bepaalde klankregels (bijvoorbeeld metrum, rijmschema) en/of betekenisregels (bijvoorbeeld cesuur, pointe) voorschrijven. Voorbeelden daarvan zijn het epische vers in hexameters, het sonnet, het rondeel en de limerick. Daarnaast bestaan er ook vrijere versvormen die dichterlijke effecten bereiken met ritme, halfrijmen, binnenrijmen, enjambementen, nabootsing van de spreektaal (parlando) en wisselingen tussen stijlregisters. Sommige versvormen, zoals de limerick,
de clerihew of het ollekebolleke, worden bijna uitsluitend door plezierdichters gebruikt.
En terwijl ik zo aan het schrijven ben, ben ik me ineens jeuk gewaar ?! Ik kijk, naar de plek waar ik het voel,
in de rechter elleboog en zie
Huh?!
en zie, zodoende, 'het/ze achter de ellebogen hebben'
en zie, zodoende, 'het/ze achter de ellebogen hebben'
aan mij voorbij gaan.....