En terwijl ik hier mijn, inmiddels bleke, neusje weer even
aan de zon laat zien, lees ik een gedicht van Herman Posthumus Meyjes http://deventerstadsdichter.blogspot.nl/ en geniet daarbij tegelijk van een kop koffie, buiten, mmm, weer even buiten.
Het zal van korte duur zijn, want binnen wacht de presentatie die ik aan het voorbereiden ben.
Een opdracht van mijn bazin. Ik heb er iets mee, namelijk dat ik het vormgeven van de dia's wel leuk vind.
Zij zorgt er, op deze manier, echter voor dat ik nu toch ook thuis bezig mag zijn met het werk, iets waar ik, zo je weet,
zelf zo mijn best voor doe, ik sta toch niet voor niets om 3 over 5 uur op, om, op het werk, het werk voor te bereiden,
dit niet te laten gebeuren?! En daar voelen mijn lichaam, geest en thuis zich allen, tja, hoe voelen zij zich hier eigenlijk bij ...?
Een opdracht, een deadline, regels, oooh, waar oh waar, liet ik dit gebeuren?! ... Waar ben ik zover van mezelf afgeraakt, dat ik me nu even gevangen voel in deze kluwen en, zoals Herman in zijn gedicht, in spleten in muren van tijd zijn muze ter sluiks ontwaar, prachtig beeld, zo ben ik door de kieren in deze kluwen soms, heel soms, dat sprankje licht gewaar dat me dan ineens een verlicht deel van mezelf toont, dat anders onverlichter zake huiswaarts gekeerd zou zijn. Zoiets.
Hoe interessant dus, toen ik vanmorgen de einder aftuurde, iets dat mijn ogen graag doen, in de verte 'hinein' staren,
mij oog ineens op een obstakel, van menselijke hand, stuitte, die ik daar eerder niet gewaar was. Een verkeersbord
Het zal van korte duur zijn, want binnen wacht de presentatie die ik aan het voorbereiden ben.
Een opdracht van mijn bazin. Ik heb er iets mee, namelijk dat ik het vormgeven van de dia's wel leuk vind.
Zij zorgt er, op deze manier, echter voor dat ik nu toch ook thuis bezig mag zijn met het werk, iets waar ik, zo je weet,
zelf zo mijn best voor doe, ik sta toch niet voor niets om 3 over 5 uur op, om, op het werk, het werk voor te bereiden,
dit niet te laten gebeuren?! En daar voelen mijn lichaam, geest en thuis zich allen, tja, hoe voelen zij zich hier eigenlijk bij ...?
Een opdracht, een deadline, regels, oooh, waar oh waar, liet ik dit gebeuren?! ... Waar ben ik zover van mezelf afgeraakt, dat ik me nu even gevangen voel in deze kluwen en, zoals Herman in zijn gedicht, in spleten in muren van tijd zijn muze ter sluiks ontwaar, prachtig beeld, zo ben ik door de kieren in deze kluwen soms, heel soms, dat sprankje licht gewaar dat me dan ineens een verlicht deel van mezelf toont, dat anders onverlichter zake huiswaarts gekeerd zou zijn. Zoiets.
Hoe interessant dus, toen ik vanmorgen de einder aftuurde, iets dat mijn ogen graag doen, in de verte 'hinein' staren,
mij oog ineens op een obstakel, van menselijke hand, stuitte, die ik daar eerder niet gewaar was. Een verkeersbord
VERKEERSBORD
Regels rukken op
tot aan de achtertuin
zou het lukken
zonder hieronder gebukt te gaan
ze te laten
hun eigen weg
de gedachte
een halt toeroepen aan
weren zelfs
accepteren
er niets mee niets tegen doen
het tij niet keren.
Erica Rekers 2 november 2014
Ik wandel er heen, 't is per slot een heerlijke dag, dat dan weer wel ...
En wat schetst mijn verbazing als ik, op deze plek, die al eeuwen is zoals ie is, voor mij, dit bord gewaar ben ...
Werk in uitvoering ... 30 km.
Okay, okay, ben lopend, rennen dus, naar die presentatie ...