Vanavond, het is kerstavond 2017, als ik terugrijd van een onverwacht (ik bedacht het namelijk pas toen ik langs het restaurant reed) en alleraardigst diner bij restaurant Carlshaven (het voelde werkelijk alsof ik even mocht aanleggen, mocht afmeren, nadat ik wat aan het ronddwalen was gegaan, aangezien I onze afspraak had gezegd), na het doen van kerstinkopen voor morgen,
trof ik alhier zomaar?! op mijn pad, de waaier expert van Nederland (Fransje Hovinga), haar huidige man, een oud kaakchirurg en een vroegere wol leverancier en diens vrouw en een medewerkster van ArtEZ Arnhem en haar zus en dus, vele, vele, verhalen, waarvoor dank en tref ik zelf, wanneer ik naar thuis rijd, dit beeld(verhaal) in de berm en parkeer de auto
trof ik alhier zomaar?! op mijn pad, de waaier expert van Nederland (Fransje Hovinga), haar huidige man, een oud kaakchirurg en een vroegere wol leverancier en diens vrouw en een medewerkster van ArtEZ Arnhem en haar zus en dus, vele, vele, verhalen, waarvoor dank en tref ik zelf, wanneer ik naar thuis rijd, dit beeld(verhaal) in de berm en parkeer de auto
Bezweken onder kerst
lijken zij te willen kijken
of ze zo hun droom
kerstboom zijn
alsnog waar kunnen maken
maar het pakte anders uit, deze kerst
ik kwam hen tegen
vond ze gelegen
zonder lichtjes, geen ballen gekregen
aan de kant van de weg
geen mens die naar hen
die zichzelf hebben gegeven
om hun droom te kunnen leven
op-, laat staan omkijkt
er wordt, gewoon?!, aan hen voorbij gereden
ieder (oog)contact vermeden
zo lijkt het althans
en ik? ik pink een traantje weg
om wat is, om hun moed
om hun pech
om wat er eigenlijk toe doet
deze kerst
dat zien
en daarover schrijven
in de schamele wens
dat zij, deze keer, in dit even opgemerkt zijn
door de kunstenaar en minstreel, in mij
alsnog schijnen
ook al is dat dan virtueel
Erica Rekers, 24 december 2017