Koningsdag, 27 april 2018
2 vrouwen, 4 voeten
uit die 2 x 7,6 miljard benen
en mijn ziel gedragen
daardoor
nog enigszins verward
herinnert zich (ineens)
het in de gaten lopen
van die van haar nu daar
en die van mij daar lang geleden
hoe verschillend en tegelijk hetzelfde we zijn
vrouw en even figurant
in elkanders leven
via onze voeten
wanneer we wat ze aan het doen zijn
even ter zijde kunnen leggen
op ze neer durven kijken en opzien naar
wat ze mogen en wat ze moeten
van ons
en wanneer?
wanneer we daarin een geheel kunnen zien
in die op het oog verschillende beelden
toont zich daarachter de oneindigheid aan mogelijkheden
haar mogelijkheden
aan haar en mij, via haar aan mij en via mij aan haar ook
en heel, heel, misschien laten deze uitersten in het zichtbare spectrum
naast verscheidenheid in eenheid, ook eenheid in verscheidenheid zien
en het perspectief
en dat er nog slechts te leven is, hetgeen je eerder elders liet