Vanavond, in gesprek met mijn vader, nadat vandaag twee van zijn kleinkinderen een diploma getekend hebben, waarvoor we samen naar Groningen gereden zijn, realiseer ik mij ineens dat onze zorgstaat, onze sociale en solidaire maatschappij in werkelijkheid weleens gefundeerd zou kunnen blijken te zijn op een onjuist paradigma
Burn out beroepsziektenummer 1
Stelt u zich eens voor, u heeft uiteindelijk, na de nodige opleidingen, een baan (aangemeten gekregen) en u hoort, na verloop van tijd, bij die 1 op 7 werknemers, die burn out raken. Bron: www.nrc.nl/nieuws/2017/01/27/beroepsziekte-nummer-een-6413240-a1543324
U meldt zich bij de leidinggevende met de hulpvraag 'ik red het niet meer', of erger, uw collega's hebben dat al doorgeseind naar hogerhand, zhij redt het niet meer en u gaat voor onbepaalde tijd de ziektewet in. Er wordt een re-intergratie (therapeutisch) traject gestart, met coaching, eventueel psychologische hulp, waarbij u gewoon wordt doorbetaald en in ruil daarvoor die sticker op uw voorhoofd geplakt krijgt, met de diagnose, waardoor u dus niet alleen een ziek, maar ineens ook een zichtbaar ziek mens bent geworden. En dan vinden wij het gek dat de mens over zijn grenzen gaat, in de negatieve betekenis van dit woord, namelijk dat zhij te lang wacht met het aangeven dat het niet (meer) gaat?! Zhij ziet het stigma al hangen, toch?, als het zwaard van Damocles, boven het hoofd, om als 'afgeschreven' te boek te staan in de administratie van de zaak, waarmee elk zelfrespect als sneeuw voor de zon verdwijnt en we die mens in een nog grotere onzekerheid brengen dan dat ie was, in plaats van hem/haar op te bouwen, naar zijn/haar beste kunnen.
Maar de huidige maatschappij lijkt tevreden met dit systeem, want oh,oh,oh, wat zorgen we toch goed voor elkaar, toch?
Staat er weleens iemand bij stil dat we zo juist zieke mensen creeren, terwijl misschien slechts de huidige maatschappij ziek is.
Want wanneer de zaak ineens heilig geworden lijkt, alles erom draait de zaak te laten draaien en draaiend te houden, ten koste van de mensen, soms zelfs van de natuur, in plaats van de mens (personeel en klant), als primaire zaak en maat te zien, waarmee de zaak vervolgens, als vanzelf, als een melodie gaat functioneren, draaiend rondom die mens (personeel en klant)
Ah, dus als iemand zegt dat zijn/haar zaak draait, bedoelt zhij waarschijnlijk dat naast figuurlijk ook letterlijk de zaak draait,
want volgens mij zijn het deze zaken, die de mens (personeel en klant) centraal durven te stellen, die in de toekomst kunnen en zullen floreren.
Ieder mens zou zijn/haar bijdrage toch mogen doen aan de maatschappij, aan de zaak, als die maatschappij tenminste in dienst zou staan van/voor die mens en als er aandacht zou zijn voor en rekening gehouden zou worden met de menselijke maat.
Als de mens leidend zou zijn in de maatschappij in plaats van de maatschappij zelf, waardoor de mens lijdend geworden is.
Als je werkgever je niet zou uitnodigen voor een dysfunctioneringsgesprek, maar voor een functioneringsgesprek en daarin met je in gesprek zou gaan, niet om jou te vertellen wat je mag veranderen aan jezelf zodat je weer in het systeem past, maar hoe het systeem zich zou kunnen veranderen om jou heen, zodat jij je werk, lees je bijdrage, zo goed en tevreden mogelijk zou kunnen doen, in een vragende/onderzoekende houding, niet om je weer teruggeduwd te krijgen in het hok / op het schap, maar om de wanden om je heen juist passend te maken bij wie jij nu bent, om vervolgens samen uit te vinden hoe we de huidige maatschappij, beter, maatstampij, maatstampmij, die leidt tot een maat-schap-mij kunnen omvormen tot een maatspeelmij
Maar nee, de mens is ziek en wat hebben we daar, zo vinden we , een goed systeem voor bedacht, zodat zhij niet tussen wal en schip valt, maar van varen is zo geen sprake meer, laat staan van wel-varen
Het grote manco in bovenstaand verhaal is, volgens mij dus, dat een mens niet zomaar burn out raakt, dat een mens in principe gezond is, maar door het huidige systeem, lees de huidige maatschappij, juist ziek wordt, omdat die maatschappij dus niet in dienst staat voor hem/haar, zich niet aanpast aan hem/haar, waardoor zhij zich in allerlei, voor hem/haar onaangename, bochten moet wringen om zichzelf in die maatschappij passend te houden, om zegmaar niet van het schap te vallen, cq geduwd te worden
De omgekeerde wereld dus (nog steeds?), want wie is er nou eigenlijk ziek, als er ten gevolge van het werken, voor een zaak, een burn out ontstaat, die mens of die zaak? En kan de maatschappij, de zaak, als ie flexibeler wordt en om haar mensen geeft, er zorg voor dragen dat de zaak tenslotte een z-aak, de laatste aak in rij, wordt, waarin iedereen wel-vaart ...
Dat geloof ik
Burn out beroepsziektenummer 1
Stelt u zich eens voor, u heeft uiteindelijk, na de nodige opleidingen, een baan (aangemeten gekregen) en u hoort, na verloop van tijd, bij die 1 op 7 werknemers, die burn out raken. Bron: www.nrc.nl/nieuws/2017/01/27/beroepsziekte-nummer-een-6413240-a1543324
U meldt zich bij de leidinggevende met de hulpvraag 'ik red het niet meer', of erger, uw collega's hebben dat al doorgeseind naar hogerhand, zhij redt het niet meer en u gaat voor onbepaalde tijd de ziektewet in. Er wordt een re-intergratie (therapeutisch) traject gestart, met coaching, eventueel psychologische hulp, waarbij u gewoon wordt doorbetaald en in ruil daarvoor die sticker op uw voorhoofd geplakt krijgt, met de diagnose, waardoor u dus niet alleen een ziek, maar ineens ook een zichtbaar ziek mens bent geworden. En dan vinden wij het gek dat de mens over zijn grenzen gaat, in de negatieve betekenis van dit woord, namelijk dat zhij te lang wacht met het aangeven dat het niet (meer) gaat?! Zhij ziet het stigma al hangen, toch?, als het zwaard van Damocles, boven het hoofd, om als 'afgeschreven' te boek te staan in de administratie van de zaak, waarmee elk zelfrespect als sneeuw voor de zon verdwijnt en we die mens in een nog grotere onzekerheid brengen dan dat ie was, in plaats van hem/haar op te bouwen, naar zijn/haar beste kunnen.
Maar de huidige maatschappij lijkt tevreden met dit systeem, want oh,oh,oh, wat zorgen we toch goed voor elkaar, toch?
Staat er weleens iemand bij stil dat we zo juist zieke mensen creeren, terwijl misschien slechts de huidige maatschappij ziek is.
Want wanneer de zaak ineens heilig geworden lijkt, alles erom draait de zaak te laten draaien en draaiend te houden, ten koste van de mensen, soms zelfs van de natuur, in plaats van de mens (personeel en klant), als primaire zaak en maat te zien, waarmee de zaak vervolgens, als vanzelf, als een melodie gaat functioneren, draaiend rondom die mens (personeel en klant)
Ah, dus als iemand zegt dat zijn/haar zaak draait, bedoelt zhij waarschijnlijk dat naast figuurlijk ook letterlijk de zaak draait,
want volgens mij zijn het deze zaken, die de mens (personeel en klant) centraal durven te stellen, die in de toekomst kunnen en zullen floreren.
Ieder mens zou zijn/haar bijdrage toch mogen doen aan de maatschappij, aan de zaak, als die maatschappij tenminste in dienst zou staan van/voor die mens en als er aandacht zou zijn voor en rekening gehouden zou worden met de menselijke maat.
Als de mens leidend zou zijn in de maatschappij in plaats van de maatschappij zelf, waardoor de mens lijdend geworden is.
Als je werkgever je niet zou uitnodigen voor een dysfunctioneringsgesprek, maar voor een functioneringsgesprek en daarin met je in gesprek zou gaan, niet om jou te vertellen wat je mag veranderen aan jezelf zodat je weer in het systeem past, maar hoe het systeem zich zou kunnen veranderen om jou heen, zodat jij je werk, lees je bijdrage, zo goed en tevreden mogelijk zou kunnen doen, in een vragende/onderzoekende houding, niet om je weer teruggeduwd te krijgen in het hok / op het schap, maar om de wanden om je heen juist passend te maken bij wie jij nu bent, om vervolgens samen uit te vinden hoe we de huidige maatschappij, beter, maatstampij, maatstampmij, die leidt tot een maat-schap-mij kunnen omvormen tot een maatspeelmij
Maar nee, de mens is ziek en wat hebben we daar, zo vinden we , een goed systeem voor bedacht, zodat zhij niet tussen wal en schip valt, maar van varen is zo geen sprake meer, laat staan van wel-varen
Het grote manco in bovenstaand verhaal is, volgens mij dus, dat een mens niet zomaar burn out raakt, dat een mens in principe gezond is, maar door het huidige systeem, lees de huidige maatschappij, juist ziek wordt, omdat die maatschappij dus niet in dienst staat voor hem/haar, zich niet aanpast aan hem/haar, waardoor zhij zich in allerlei, voor hem/haar onaangename, bochten moet wringen om zichzelf in die maatschappij passend te houden, om zegmaar niet van het schap te vallen, cq geduwd te worden
De omgekeerde wereld dus (nog steeds?), want wie is er nou eigenlijk ziek, als er ten gevolge van het werken, voor een zaak, een burn out ontstaat, die mens of die zaak? En kan de maatschappij, de zaak, als ie flexibeler wordt en om haar mensen geeft, er zorg voor dragen dat de zaak tenslotte een z-aak, de laatste aak in rij, wordt, waarin iedereen wel-vaart ...
Dat geloof ik