Vandaag, zaterdag, 25 april 2020 en ik lig nog in bed, als ik door een kunstgolf wordt opgepikt en meesurf en uiteindelijk beland in see all this en hun nieuwste kunstbrief
Daarna beland ik bij het online kunstmagazine en ontdek in kunstmagazine-12 het werk van kunstenares Susanna Bauer
Daarna beland ik bij het online kunstmagazine en ontdek in kunstmagazine-12 het werk van kunstenares Susanna Bauer
Het valt me op, dat er, tussen haar verschillende werken, van bladeren gemaakt, ook kunstwerken zitten, waar ze gebruik heeft gemaakt van de techniek... euh?!... hoe heet die ook alweer... die Japanse techniek, waar ze iets, dat kapot is, aldaar, in Japan, met goud(lijm), weer heel maken...
Ah gevonden...
KINTSUGI (Japanse uitspraak: tsientsenie)
Wanneer ze
de oneffenheden
die het leven
zelfs van een
overleden blad
bekleden
gehaakt
weer heel gemaakt
weet weer te geven
ook dan
spreek men van
kintsugi (Japanse uitspraak: tsientsenie)
toch?!
Wanneer ze
de barsten
en de butsen
die het blad
overkomen
en onthutsen
via kleurige randjes
weer aan elkaar haakt
en aldus de wond
juist benadrukt
dan
raakt die verbinding
van die scherpe kantjes
die mede vorm
hebben gegeven
aan dit blad
juist aan dat wat dit blad
uniek maakt
Erica Rekers, 25 april 2020
Bij het vinden van het woord kintsugi kom ik toevallig ? onderstaande plastiek (maar dat wist ik toen nog niet) tegen, met begeleidende tekst:
Ah gevonden...
KINTSUGI (Japanse uitspraak: tsientsenie)
Wanneer ze
de oneffenheden
die het leven
zelfs van een
overleden blad
bekleden
gehaakt
weer heel gemaakt
weet weer te geven
ook dan
spreek men van
kintsugi (Japanse uitspraak: tsientsenie)
toch?!
Wanneer ze
de barsten
en de butsen
die het blad
overkomen
en onthutsen
via kleurige randjes
weer aan elkaar haakt
en aldus de wond
juist benadrukt
dan
raakt die verbinding
van die scherpe kantjes
die mede vorm
hebben gegeven
aan dit blad
juist aan dat wat dit blad
uniek maakt
Erica Rekers, 25 april 2020
Bij het vinden van het woord kintsugi kom ik toevallig ? onderstaande plastiek (maar dat wist ik toen nog niet) tegen, met begeleidende tekst:
Hahaha, okay, okay, helder, wat is dan je verhaal voor mij? En dan vind ik / vind mij deze foto:
Prachtig, prachtig, wat een krachtig beeld en meteen denk ik aan de woorden van Leonard Cohen, waarvoor dank:
There is a crack in everything that’s how the light get’s in, uit zijn gedicht / lied “Anthem” (hymne / lofzang), van album The Future uit 1992.
En ik denk bij het zien van deze plastiek (want dat brengt ze me in ieder geval ook, dat ik leer dat ze geen sculptuur is, maar een plastiek) dat de uitbreiding zit in:
There is a crack in everything, that’s how (where) the light comes through, in and out
Natuurlijk wens ik meteen meer te weten over deze plastiek, wie heeft het gemaakt? En waar kan ik haar bezoeken? (als dat
weer mag, gezien de huidige reisbeperkingen ivm Covid 19), want ik voel dat ik er (even) bij mag zijn. Volgens mij heeft zij
mij / ons nog meer te vertellen...
Kort daarop ontdek ik dat het een werk is van Paige Bradley:
Paige Bradley the-story-of-expansion en ik lees hier over het ontstaan van Expansion:
So, literally, I took a perfectly good (wax) sculpture –a piece I had sculpted with precision over several months– an image of a woman meditating in the lotus position, and just dropped it on the floor. I destroyed what I made. I was letting it all go. It was scary. It shattered into so many pieces. My first feeling was, “what have I done?!” Then, I trusted it would all come together like I envisioned. We cast all the pieces in bronze and assembled the pieces so they floated apart from one another. Then I brought in a lighting specialist and we built a crazy lighting system to make it glow from within. It turned out even better than I thought.
Ik ontdek het eerdere, hieraan voorafgaande, werk en diens naam
There is a crack in everything that’s how the light get’s in, uit zijn gedicht / lied “Anthem” (hymne / lofzang), van album The Future uit 1992.
En ik denk bij het zien van deze plastiek (want dat brengt ze me in ieder geval ook, dat ik leer dat ze geen sculptuur is, maar een plastiek) dat de uitbreiding zit in:
There is a crack in everything, that’s how (where) the light comes through, in and out
Natuurlijk wens ik meteen meer te weten over deze plastiek, wie heeft het gemaakt? En waar kan ik haar bezoeken? (als dat
weer mag, gezien de huidige reisbeperkingen ivm Covid 19), want ik voel dat ik er (even) bij mag zijn. Volgens mij heeft zij
mij / ons nog meer te vertellen...
Kort daarop ontdek ik dat het een werk is van Paige Bradley:
Paige Bradley the-story-of-expansion en ik lees hier over het ontstaan van Expansion:
So, literally, I took a perfectly good (wax) sculpture –a piece I had sculpted with precision over several months– an image of a woman meditating in the lotus position, and just dropped it on the floor. I destroyed what I made. I was letting it all go. It was scary. It shattered into so many pieces. My first feeling was, “what have I done?!” Then, I trusted it would all come together like I envisioned. We cast all the pieces in bronze and assembled the pieces so they floated apart from one another. Then I brought in a lighting specialist and we built a crazy lighting system to make it glow from within. It turned out even better than I thought.
Ik ontdek het eerdere, hieraan voorafgaande, werk en diens naam
Alapadma verwijst naar Alapadma hasta meaning Lotus of indian classic dance Bharata Natyam
en wat betreft de mudra
en wat betreft de mudra
Bij nog wat verder speuren, ontdek ik ook dat Expansion momenteel helemaal niet 'on world tour' is, sterker nog, misschien zelfs wel geheel ongezien blijft voor het publiek, lees voor ons, het volk, want:
Hmn?! Interessant, want het tweede leven van deze plastiek, die nu de naam Expansion draagt en die eerst Alapadma heette, volgens mij dan hè, blijkt dus nu juist helemaal niet voor uitbreiding te staan?! eerder voor beperking ?!
Ai,ai, ai, hoe dit te doorbreken...? Want er ligt vast nog een derde leven voor haar in het verschiet...
Wie heeft er nog wat geld over? Om het te kopen, van die privaat, wie dat ook is en/of zou de privaat zelf tot inzicht kunnen komen, over de zin van delen en zijn/haar tuin per direct openstellen voor publiek en, de plastiek haar naam nog meer eer aan doen, door zijn/haar tuin tevens uit te breiden... met die van zijn/haar vrienden / vriendinnen, die hij/zij vast en zeker heeft, vast ook over de hele wereld en dat dan zij ook hun tuinen openstellen voor ons, het publiek, zodat we haar steeds mogen/kunnen ontmoeten, steeds in een wisselende omgeving, (liefst gratis natuurlijk (of een bijdrage in de vorm van betaling voor koffie /thee?!)), als dat zo voelt voor ons.
En dit gegeven, dat als iemand iets koopt het daarmee dan meestal onzichtbaar wordt voor de meeste anderen, brengt me even terug bij een gedicht, dat ik in het schrijversavonduurtje met Heleen Bosma schreef, op 13 april 2020, naar aanleiding van haar vraag, naar aanleiding van het gedicht van Monica Boschman, Ochtendgymnastiek, om onze avondgymnastiek te beschrijven en ik, blijkbaar daar toen (ook) al mee bezig, met gratis versus kopen / gekocht, schreef daar toen over:
ADEMBRENGEN
Adem haal ik
zoals een ander
boodschappen
‘s avonds
diep // tot in de buik
dein ik zacht
op en neer
en beweeg als hen
ook heen en weer
maar dan in mijzelf
mee op het ademhalen
en -brengen
en zie, er is een vensterglas
zoals bij een ander
een winkeldeur
waar wij doorheen gaan
en zoals het schap
aan een ander
boodschappen bood
bood dat stukje hemel
door het vensterglas heen
mij ook een blik
op haar sterren
die fonkelen ✨ en lonken
en die onbereikbaar
toch bereikbaar zijn
voor iedereen
gratis zichtbaar zijn
want..., niet te koop
Erica Rekers, 13 april 2020
Filosofisch gezien interesseert me dan juist weer hoe het mogelijk is, dat we bij een handeling, als ademen, waarvan bekent is dat je, uiteindelijk, even vaak in- als uitademt, dat er dan toch, in de tijd van het ontstaan van het werkwoord, gekozen is voor
het halende deel, ademhalen, in plaats van het brengende deel, adembrengen.
Want, gaat het in leven (= ademen) nu niet juist om wat wij, ieder voor zich, deze wereld brengen?!
Ai,ai, ai, hoe dit te doorbreken...? Want er ligt vast nog een derde leven voor haar in het verschiet...
Wie heeft er nog wat geld over? Om het te kopen, van die privaat, wie dat ook is en/of zou de privaat zelf tot inzicht kunnen komen, over de zin van delen en zijn/haar tuin per direct openstellen voor publiek en, de plastiek haar naam nog meer eer aan doen, door zijn/haar tuin tevens uit te breiden... met die van zijn/haar vrienden / vriendinnen, die hij/zij vast en zeker heeft, vast ook over de hele wereld en dat dan zij ook hun tuinen openstellen voor ons, het publiek, zodat we haar steeds mogen/kunnen ontmoeten, steeds in een wisselende omgeving, (liefst gratis natuurlijk (of een bijdrage in de vorm van betaling voor koffie /thee?!)), als dat zo voelt voor ons.
En dit gegeven, dat als iemand iets koopt het daarmee dan meestal onzichtbaar wordt voor de meeste anderen, brengt me even terug bij een gedicht, dat ik in het schrijversavonduurtje met Heleen Bosma schreef, op 13 april 2020, naar aanleiding van haar vraag, naar aanleiding van het gedicht van Monica Boschman, Ochtendgymnastiek, om onze avondgymnastiek te beschrijven en ik, blijkbaar daar toen (ook) al mee bezig, met gratis versus kopen / gekocht, schreef daar toen over:
ADEMBRENGEN
Adem haal ik
zoals een ander
boodschappen
‘s avonds
diep // tot in de buik
dein ik zacht
op en neer
en beweeg als hen
ook heen en weer
maar dan in mijzelf
mee op het ademhalen
en -brengen
en zie, er is een vensterglas
zoals bij een ander
een winkeldeur
waar wij doorheen gaan
en zoals het schap
aan een ander
boodschappen bood
bood dat stukje hemel
door het vensterglas heen
mij ook een blik
op haar sterren
die fonkelen ✨ en lonken
en die onbereikbaar
toch bereikbaar zijn
voor iedereen
gratis zichtbaar zijn
want..., niet te koop
Erica Rekers, 13 april 2020
Filosofisch gezien interesseert me dan juist weer hoe het mogelijk is, dat we bij een handeling, als ademen, waarvan bekent is dat je, uiteindelijk, even vaak in- als uitademt, dat er dan toch, in de tijd van het ontstaan van het werkwoord, gekozen is voor
het halende deel, ademhalen, in plaats van het brengende deel, adembrengen.
Want, gaat het in leven (= ademen) nu niet juist om wat wij, ieder voor zich, deze wereld brengen?!