Vandaag was een dag waarop ik mocht voelen hoe ik geen idee heb van wat de mensen zichzelf en elkaar? aandoen.
Zij wel, denk je?
Maar laat ik bij het begin, van dit verhaal, beginnen. Je kent me een beetje, ik heb geen tv abonnement, lees, behalve de kunstkrant en boeken, geen krant en luister op de radio, af en toe, naar muziek.
Vandaag sprak ik een echtpaar en zij vertelden me, dat ze net, beiden, uit de nachtdienst kwamen en dus geradbraakt waren, hetgeen ik nog weet uit eigen ervaring, van lang geleden, van nachtdiensten. Ik vraag hen wat voor een werk ze doen, want ik ben niet hun hoofdbehandelaar en sprak hen vandaag voor het eerst en ben verbaasd als ze antwoorden, dat ze allebei productiemedewerker zijn, bij een bedrijf dat dingen (ik tracht op deze manier product neutraal te blijven, dat begrijp je) maakt.
Ik ben open naar hen en deel hen wat er in mij opkomt, namelijk, hoe het mogelijk is, dat er voor producten 's nachts gewerkt moet worden? Dat dat toch niet nodig is. Ik zeg, dat ik nachtdiensten begrijp, als het om mensen gaat, dat je voor je (hulpbehoevende) medemens je bed uitkomt, maar dat ik (nog) niet begrijp dat er werkgevers van productiebedrijven zijn, die je, voor dat product, van je nachtrust (durven te) beroven? En hoe is het vervolgens mogelijk, dat juist deze mensen zich dan de directeuren (mogen) noemen? Zij, die hiermee, bewezen, de gezondheid en vruchtbaarheid van hun personeel in gevaar brengen? Wie zijn zij dat ze dit toelaten? Ik bedoel, kunnen deze werkgevers, die dit (oogluikend) toelaten, zelf nog wel slapen
's nachts? Of liggen zijn ook wakker, solidair te wezen met hun personeel, zich afvragend, hoe, oa dit, anders voor hun werknemers te organiseren is? Of zijn ze hiervoor gevoelloos geworden en zo ja, hoe komen ze dan zo? En hoe kan het dan vervolgens weer, dat anderen weer tegen deze directeuren op kijken en net zo wensen te worden?
Even heel wat anders, waar is onze overheid in deze? Hoe is het mogelijk dat zij dit (oogluikend) toelaten? Is er nog wel sprake van een overheid in ons land, die de (mede)mens als hoogste prioriteit heeft, of gaat het (ook hen?) om geld?
Hoe zorgwekkend vond ik deze constatering vandaag.
Daarna vertelde een collega dat er vele, veel meer dan ik me tot nu toe realiseerde blijkbaar, bedrijven, in Nederland zijn, die zo werken, in ploegendiensten (ik ken het van de zorg, zoals ik al zei en van de steenkolenmijnen, maar die zijn lang geleden gesloten, toch?). Drie ploegen, die de dag, avond en nacht dekken en zo komen vele, te veel, volgens mij dan hè, mensen onnodig hun bed uit om de portemonnee te spekken van die directeuren, die hopelijk 's nachts ook geen oog dicht doen, vanwege hun gewetensvragen, edoch hoe komt het dat ik me dit afvraag? Iets in mij denkt namelijk dat zij prima slapen, zonder na te denken of wat ze voorstellen een ander te doen, ooit door henzelf gedaan zou worden? Want wie van hen kan zichzelf nog recht in de ogen kijken, door te zeggen dat het nodig is, dat je, voor de productie van een ding, je je avond- en nachtrust zou moeten opofferen. Ronduit schandalig, in mijn ogen dan hé ..... deze maatschappij, waar een product inmiddels belangrijker blijkt te zijn, dan het welzijn van de mens, die het produceert? Alsof ik niet een nacht langer zou kunnen wachten op dat geproduceerde ding???
Oh, wat zou ik de productiemedewerkers een revolutie gunnen, indien gewenst natuurlijk (dus eerst een referendum, over hoe eenieder zijn dag, avond en nacht voor zich ziet) geweldloos, maar radicaal, het roer om, iedereen in een keer niet meer 's nachts naar het werk en nog slechts doen waarvan je voelt dat het de bedoeling is, dat dat is wat jij komt toevoegen aan deze wereld, aan deze maatschappij, hetgeen gezonder is op veel gebieden, je relatie, je seksleven, je algemene gezondheid, de vruchtbaarheid etc. en daarna als werknemers, samen met de werkgever(s), kijken welke shift dit, in de ondernemingen en daarna, als gevolg van deze veranderingen, in het consumentengedrag, teweeg brengt.
Ik kan me de tijd namelijk nog herinneren, dat een echtpaar 2 tot 2,5 jaar kon (ja, kon) wachten op een ICSI behandeling, dus op de mogelijkheid hun kind te ontmoeten, daar de techniek de vraag toen niet aankon. Dus kun je je voorstellen dat ik benieuwd ben naar het antwoord, als we ook deze vraag aan onze medemens stellen, hoe lang denk je te kunnen wachten op elk van die met zorg geproduceerde dingen? Zoiets.
Erica Rekers 27-11-2015
Zij wel, denk je?
Maar laat ik bij het begin, van dit verhaal, beginnen. Je kent me een beetje, ik heb geen tv abonnement, lees, behalve de kunstkrant en boeken, geen krant en luister op de radio, af en toe, naar muziek.
Vandaag sprak ik een echtpaar en zij vertelden me, dat ze net, beiden, uit de nachtdienst kwamen en dus geradbraakt waren, hetgeen ik nog weet uit eigen ervaring, van lang geleden, van nachtdiensten. Ik vraag hen wat voor een werk ze doen, want ik ben niet hun hoofdbehandelaar en sprak hen vandaag voor het eerst en ben verbaasd als ze antwoorden, dat ze allebei productiemedewerker zijn, bij een bedrijf dat dingen (ik tracht op deze manier product neutraal te blijven, dat begrijp je) maakt.
Ik ben open naar hen en deel hen wat er in mij opkomt, namelijk, hoe het mogelijk is, dat er voor producten 's nachts gewerkt moet worden? Dat dat toch niet nodig is. Ik zeg, dat ik nachtdiensten begrijp, als het om mensen gaat, dat je voor je (hulpbehoevende) medemens je bed uitkomt, maar dat ik (nog) niet begrijp dat er werkgevers van productiebedrijven zijn, die je, voor dat product, van je nachtrust (durven te) beroven? En hoe is het vervolgens mogelijk, dat juist deze mensen zich dan de directeuren (mogen) noemen? Zij, die hiermee, bewezen, de gezondheid en vruchtbaarheid van hun personeel in gevaar brengen? Wie zijn zij dat ze dit toelaten? Ik bedoel, kunnen deze werkgevers, die dit (oogluikend) toelaten, zelf nog wel slapen
's nachts? Of liggen zijn ook wakker, solidair te wezen met hun personeel, zich afvragend, hoe, oa dit, anders voor hun werknemers te organiseren is? Of zijn ze hiervoor gevoelloos geworden en zo ja, hoe komen ze dan zo? En hoe kan het dan vervolgens weer, dat anderen weer tegen deze directeuren op kijken en net zo wensen te worden?
Even heel wat anders, waar is onze overheid in deze? Hoe is het mogelijk dat zij dit (oogluikend) toelaten? Is er nog wel sprake van een overheid in ons land, die de (mede)mens als hoogste prioriteit heeft, of gaat het (ook hen?) om geld?
Hoe zorgwekkend vond ik deze constatering vandaag.
Daarna vertelde een collega dat er vele, veel meer dan ik me tot nu toe realiseerde blijkbaar, bedrijven, in Nederland zijn, die zo werken, in ploegendiensten (ik ken het van de zorg, zoals ik al zei en van de steenkolenmijnen, maar die zijn lang geleden gesloten, toch?). Drie ploegen, die de dag, avond en nacht dekken en zo komen vele, te veel, volgens mij dan hè, mensen onnodig hun bed uit om de portemonnee te spekken van die directeuren, die hopelijk 's nachts ook geen oog dicht doen, vanwege hun gewetensvragen, edoch hoe komt het dat ik me dit afvraag? Iets in mij denkt namelijk dat zij prima slapen, zonder na te denken of wat ze voorstellen een ander te doen, ooit door henzelf gedaan zou worden? Want wie van hen kan zichzelf nog recht in de ogen kijken, door te zeggen dat het nodig is, dat je, voor de productie van een ding, je je avond- en nachtrust zou moeten opofferen. Ronduit schandalig, in mijn ogen dan hé ..... deze maatschappij, waar een product inmiddels belangrijker blijkt te zijn, dan het welzijn van de mens, die het produceert? Alsof ik niet een nacht langer zou kunnen wachten op dat geproduceerde ding???
Oh, wat zou ik de productiemedewerkers een revolutie gunnen, indien gewenst natuurlijk (dus eerst een referendum, over hoe eenieder zijn dag, avond en nacht voor zich ziet) geweldloos, maar radicaal, het roer om, iedereen in een keer niet meer 's nachts naar het werk en nog slechts doen waarvan je voelt dat het de bedoeling is, dat dat is wat jij komt toevoegen aan deze wereld, aan deze maatschappij, hetgeen gezonder is op veel gebieden, je relatie, je seksleven, je algemene gezondheid, de vruchtbaarheid etc. en daarna als werknemers, samen met de werkgever(s), kijken welke shift dit, in de ondernemingen en daarna, als gevolg van deze veranderingen, in het consumentengedrag, teweeg brengt.
Ik kan me de tijd namelijk nog herinneren, dat een echtpaar 2 tot 2,5 jaar kon (ja, kon) wachten op een ICSI behandeling, dus op de mogelijkheid hun kind te ontmoeten, daar de techniek de vraag toen niet aankon. Dus kun je je voorstellen dat ik benieuwd ben naar het antwoord, als we ook deze vraag aan onze medemens stellen, hoe lang denk je te kunnen wachten op elk van die met zorg geproduceerde dingen? Zoiets.
Erica Rekers 27-11-2015